Κυριακή 25 Μαΐου 2008

69 λόγοι



69 λόγοι για τους οποίους είναι καλύτερο να είσαι άντρας

01 Οι τηλεφωνικές συνομιλίες διαρκούν περίπου 30 δευτερόλεπτα.
02 Οι σκηνές με γυμνό στις ταινίες είναι πάντα γυναικείες.
03 Γνωρίζεις πως δουλεύει το αυτοκίνητο.
04 Οι πενθήμερες διακοπές χρειάζονται μια βαλίτσα μόνο.
05 Το ποδόσφαιρο την Κυριακή.
06 Η ουρά για να πάς σε τουαλέτες είναι κατά 80% μικρότερες.
07 Ανοίγεις τα βαζάκια από μόνος σου.
08 Οι φίλοι σου δε σου τη σπάνε άμα βάλεις κιλά.
09 Τα οπίσθια σου δεν είναι πότε λόγος για μια συνέντευξη.
10 Όλοι οι οργασμοί σου είναι αληθινοί.
11 Δεν σε ενδιαφέρει εάν στις τουαλέτες δεν υπάρχει κάθισμα.
12 Δεν χρειάζεται να κουβαλάς μια τσάντα γεμάτη άχρηστα πράγματα.
13 Το επίθετο σου είναι πάντα το ίδιο.
14 Στα εστιατόρια τρως όλο το φαγητό.
15 Μπορείς να κάνεις μπάνιο και να ετοιμαστείς σε 10 λεπτά.
16 Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι όλα τα γενέθλια των άλλων.
17 Τα εσώρουχα σου κοστίζουν ακόμα 5000 η συσκευασία των τριών.
18 Δεν χρειάζεται να ξυρίζεσαι από το λαιμό και κάτω.
19 Εάν στα 34 είσαι ακόμα ανύπαντρος κανείς δεν το κάνει θέμα.
20 Όλα στο πρόσωπο σου παραμένουν στο φυσικό τους χρώμα.
21 Η σοκολάτα είναι απλά ένα τσίμπημα, όχι το επιδόρπιο σου.
22 Μπορείς κάποτε να γίνεις πρόεδρος της δημοκρατίας.
23 Μπορείς να φορέσεις μια άσπρη φανέλα σε ένα ενυδρείο.
24 Τρία ζευγάρια παπούτσια είναι αρκετά.
25 Τα προκαταρτικά είναι optional.
26 Δεν χρειάζεται να τακτοποιείς το διαμέρισμα κάθε φορά που έρχεται ένας υδραυλικός.
27 Στο συνεργείο σου λένε πάντα την αλήθεια.
28 Δεν σε ενδιαφέρει εάν κανείς δεν πρόσεξε το καινούριο σου κούρεμα.
29 Μπορείς να παρακολουθήσεις τηλεόραση σε απόλυτη ησυχία με έναν φίλο χωρίς να σκέφτεσαι "Είναι νευριασμένος μαζί μου."
30 Γνωρίζεις τουλάχιστον 10 τρόπους για να ανοίξεις μια μπύρα.
31 Όταν κάθεσαι δεν χρειάζεται να θυμάσαι τι φοράς για να βάλεις ανάλογα τα πόδια σου.
32 Aσπρα μαλλιά ίσον μεγαλύτερη γοητεία.
33 Κανείς δεν χαζεύει το στήθος σου ενώ μιλά.
34 Μπορείς να αγοράσεις προφυλακτικά χωρίς ο υπάλληλος να σε φανταστεί γυμνό.
35 Σε ένα πάρτι εάν κάποιος άλλος ντυθεί με τα ίδια ρούχα, μπορεί να γίνει φίλος σου.
36 Το ρέψιμο.
37 Τα παπούτσια σου ποτέ δεν σε πληγώνουν.
38 Ακόμα και στο κατούρημα έχουμε στόχους και μπορούμε να είμαστε αθόρυβοι, όταν θέλουμε.
39 Το μόνο βιολογικό ρολόι που έχουμε είναι αυτό που μας ειδοποιεί ότι αρχίζει το Champion League.
40 Η εκάστοτε τσαντίλα μας δεν οφείλετε σε μια αόριστη ορμονική τσιγκολελέτα, που εκφράζεται με τη δικαιολογία πασπαρτού «έχω περίοδο».
41 Ο γάμος δεν είναι η υψηλότερη στιγμή της καριέρας μας και μεταξύ μας δεν πολυκαταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να συζητάμε επί 6 μήνες πριν και 6 μήνες μετά αυτό το μισάωρο ορθοστασίας δίπλα σε μια ντυμένη μπομπονιέρα, ενώ οι υπόλοιπη βρίσκουν πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι τους έχουμε γυρισμένη την πλάτη κι ετοιμάζονται για ριζοπόλεμο.
42 Όσο υπάρχει ζωή σ'αυτό το πλανήτη, θα υπάρχει πάντα μια Σούλα πρόθυμη ν αποτελέσει την εναλλακτική μας λύση.
43 Και όταν αυτή η εναλλακτική λύση γίνει βούκινο, θα υπάρχει πάντα μια επιστημονική τεκμηριωμένη ορμονική θεωρία για να δικαιολογήσει την επιλογή μας.
44 Μπορούμε εκ του ασφαλούς να υποστηρίζουμε τις θεωρίες περί ισότητας, αφού στο κάτω κάτω δεν κοστίζει τίποτα. Ενώ κατά βάθος ξέρουμε καλά ότι ο άντρας ήταν αυτός που ανακάλυψε τα προκαταρτικά στο σεξ και μάλιστα τα ονόμασε «μπύρα».
45 Δεν υπάρχει τίποτε άρρωστο όταν δύο γυναίκες κάνουν σεξ μεταξύ τους, αρκεί να το κάνουν μπροστά μας.
46 Οι ποικιλίες νέων μοντέλων, σε αυτοκίνητα και γυναίκες, ανανεώνονται συνεχώς.
47 Ένα λευκό πουκάμισο με κολλαρισμένο γιακά κι ένα ζευγάρι σοβαρά παπούτσια ήταν, είναι και θα είναι αρκετά.
48 Είναι αποδεδειγμένο ότι οι άνθρωποι που έχουν οπτική επαφή με τα γεννητικά τους όργανα είναι πιο εξωστρεφής και λιγότερο στιντζωμένοι.
49 Αν θέλουμε μπορούμε ν αφήσουμε μουστάκι.
50 Τα αντρικά περιοδικά έχουν πιο πολύ πλάκα και συνήθως δεν περιλαμβάνουν θέματα όπως : Η δημιουργική γκρίνια, κατούρησε το μπολ με τα αποξηραμένα; Ευνουχίστε τον, και Παίζοντας σφηνοτουβλακία με τις σερβιέτες.
51 Η θριαμβευτική είσοδός μας στο στίβο του σεξ δεν συνοδεύεται από τις ερωτήσεις :
-Αν θα πονέσεις.
-Που θα πονέσεις.
-Αν θα έχεις βρει το κατάλληλο άτομο.
-Αν το κατάλληλο άτομο θα σε σέβεται.
-Αν το αίμα θα λερώσει το αγαπημένο σου φόρεμα.
-Αν το μετανιώσεις μετά.
-Αν θα μείνεις έγκυος.
-Πως θα το ονομάσεις.
-Αν πρέπει το νυφικό να έχει τούλι.
52 Δεν χρειάζεται ν ανησυχούμε αν θα φύγει κάποιος πόντος στο καλσόν Εκτός και αν είμαστε εύζωνες.
53 Ένας άντρας δεν φοβάται να παραδεχτεί ότι έκανε μα****ια. Αντίθετα, μια γυναίκα θα επικαλεστεί είτε τον πόλεμο που της γίνεται επειδή ζει σ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο είτε ότι είχε περίοδο είτε ακόμα και τον Κρόνο που περνούσε χτες πάνω από αχλαδόκαμπο προκειμένου ν αποδείξει ότι τελικά δεν φταίει αυτή.
54 Ε ναι λοιπόν, δεν χρειαζόμαστε ποτήρι για να πιούμε νερό απ το μπουκάλι του ψυγείου.
55 Έχουμε λόγο τιμής.
56 Χωρίς τους άντρες δεν θα είχε γυριστεί ποτέ το αριστούργημα "από μπρος παρθένα και από πίσω μπαίνουν τρένα", δεν θα είχε χτυπηθεί κανένα φραπόγαλο και δεν θα είχε ακουστεί ποτέ η φράση "ακρογωνιαίος λίθος της παπαρολογίας, αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις."
57 Δεν είναι μυστικό ότι αυνανιζόμαστε.
58 Κατά βάθος είναι πιο υγιείς ο καλύτερος μας φίλος να λέγεται αζόρ και να κάνει γουφ από το να λέγεται μονόπετρο και να κάνει 1.500.000 εκατομμύριο. Τουλάχιστον σ'αυτόν που μας χάρισε τον αζόρ δεν χρειάζεται να του κάτσουμε.
59 Στατιστικά κάθε στιγμή μας αναλογούν τέσσερις διαθέσιμες γυναίκες.
60 Δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε συνεχεία.
61 Μέσα στο παντελόνι μας κρύβεται ένας πραγματικά ανεξάρτητος σύμβουλος ο οποίος αντιστέκεται όσο κι αν προσπαθούν να τον εκπολιτίσουν. Έστω κι αν λέγεσαι Μπιλ Κλίντον.
62 Όταν λέμε στα αρχ***α μας καταλαβαίνουμε ότι κυριολεκτούμε.
63 Όσα executive manager και director και να γράφονται στην carte visite μας μπορούμε πάντα να χρησιμοποιούμε τη φράση "τσιμπά ένα αρ****ι" όταν μαζί με μερικούς άλλους σαν εμάς κερδίζουμε κάποιους άλλους σαν κι εμάς στο mini soccer.
64 Σε τελική ανάλυση αν δεν μας αρέσει, έχουμε πάντα την επιλογή να κάνουμε εγχείρηση αλλαγής φύλου.
65 Όταν σφίξουν τα πράγματα υπάρχει πάντα ένα Aγιο Όρος. Και μόνο που το ξέρουμε αρκεί.
66 Γιατί οι γυναίκες βρίσκουν μετά από ένα χωρισμό παρηγοριά στην αγκαλιά μιας φίλης τους ενώ οι άντρες στην αγκαλιά μιας γκόμενας.
67 Βρίσκουμε δουλεία με την αξία μας και όχι βάζοντας ένα μίνι και βγάζοντας έξω όλη την γύμνια μας.
68 Δεν κολλάμε σαν τους χαζούς στο big brother όλη μέρα.
69 Μας αρέσει ο συγκεκριμένος αριθμός (το 69) και συχνά σταματάμε για να τον απολαύσουμε.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Το Σύνταγμα της Ηδονής

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κ.Π.Καβάφης
από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Η ζωή δε ρωτάει

Το γέλιο και το κλάμα, είναι δυο σπασμοί που μοιάζουν. Στα χρόνια μαθαίνεις πόσο απόλυτα όμοια είναι αυτά τα δυο. Πως προέρχονται από την ίδια πηγή, την ψυχή. Χαρά και πόνο δυο αίτια ζωής. που σαν σαλτιμπάγκοι προσφέρουν τις στιγμές τους πλημμυρίζοντας τα μάτια δάκρια και τα πρόσωπα με ρυτίδες χαραγμένα.
Πόσα δεν υπόσχονται αυτά τα πρόσωπα ν’ αποκαλύψουν. Ένα ενδιαφέρον, μα άγνωστο πάντα μέλλον, γεμάτο μυστικά όμοια με αυτά που υπάρχουν στις αράδες ενός χιλιοτσαλακωμένου βιβλίου απ’ τις επαναλήψεις.
Είναι κι αυτά, τα μυστικά, φυλαγμένα σαν τις μεγάλες αγάπες που ζούνε αιώνια μόνο μέσα σε κιτρινισμένα φύλλα.

Ο Μαρκέζε Φερνάντεζ, άφησε πίσω μάνα ανήμπορη, σχεδόν ετοιμοθάνατη που δεν ήξερε αν στην επιστροφή του θα τη συναντούσε ζωντανή. Όμως έπρεπε να φύγει, έπρεπε να κερδίσει χρήματα, αυτά τα ξεφτιλισμένα χρήματα που έχουν τέτοια δύναμη να γεννούνε ακόμη και τη σαγήνη σε μια γυναίκα γι αυτόν που θα της προσφέρει τα οφέλη τους. Κι αυτός, με μια μεγάλη δόση τρέλας τη λαχταρούσε, την αγαπούσε παράφορα.
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να γίνει πλούσιος μήπως και κατάφερνε να κερδίσει την καρδιά της μικρής Ίλβα Πουένσο, που γνώριζε πόσο της άρεσε η καλή, η πλούσια ζωή.
«Η ζωή μου ανήκει και θέλω να τη ζήσω όπως μου αρέσει. Να της ρουφήξω το μεδούλι. Δεν αντέχω τις μιζέριες. Φτάνει πια!».
Αυτά τα λόγια του είχε τονίσει μόλις στο ξεκίνημα της εφηβείας της με το γνωστό θράσος της ανενδοίαστης νιότης, αλλά ταυτόχρονα και τόσο αληθινή η επιθυμία της για ζωή που άμβλυνε στα σωθικά της συνείδησης του κάθε αντίδραση, όταν εκείνος της είπε έτσι απλά, πως την αγαπάει.
Κατόπιν βυθισμένος στην απογοήτευση σκεφτόταν πως δεν είχε άλλο όπλο να προβάλει ενάντια στην επιθυμία της για πλούτο εκτός από την επιθυμία του να την κάνει δική του. «Στον έρωτα μπροστά όλοι είμαστε αδύναμοι», ψέλλισε μέσα στα δόντια του και κατέληξε. «Θα γυρίσω!».
Στη στιγμή πήρε την απόφαση να μπαρκάρει. Τόσοι και τόσοι φίλοι και γνωστοί του το είχαν κάνει προηγούμενα. Μια εποχή είχε αδειάσει η γειτονιά από άντρες. Και τώρα κι εκείνος είχε ανάγκη να ξεφύγει απ’ τη μιζέρια, αλλά ο μοναδικός δεσμός με την ανήμπορη μάνα του τον είχε κρατήσει κοντά της για να φροντίζει τις ανάγκες της.
Όμως αυτή η φτώχεια ήταν η αρρώστια που τους έδερνε αλύπητα κι έπρεπε πάση θυσία να διώξει από πάνω τους. Και η Ίλβα του έδινε την αφορμή να κάνει το πρώτο βήμα στη φυγή του. Εκείνη η μικρή του άνοιγε την πόρτα για μια καινούρια ζωή που δεν είχε σκοπό να ξεκινήσει αν δεν έφευγε.

Είκοσι έξι γεμάτα χρόνια διαφορά είχαν, ο Μαρκέζε Φερνάντεζ και η Ίλβα Πουένζο, αλλά εκείνη έδειχνε έτοιμη γυναίκα και στο σώμα και στη σκέψη. Λες και το χέρι του θεού είχε επέμβει προσεκτικά επάνω της και γέμισε το μυαλό της εξυπνάδα και σμίλεψε ένα αλαβάστρινο κορμί που επάνω του θ’ ακουμπούσε το πεπρωμένο της. Και πράγματι αυτή η εξαίσια ομορφιά έδειχνε πως είναι προορισμένη για κάτι ξεχωριστό που κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει ακριβώς τι θα ήταν αυτό που της έταζε η μοίρα. Ή μήπως, η πραγματικότητα θα την οδηγούσε στην αποκλειστική προοπτική, όπως τα περισσότερα κορίτσια της παραγκούπολης, να ικανοποιεί κι αυτή φτωχές ηδονές σε τυχαία πέη.
Από παιδούλα άκουγε ο Μαρκέζε Φερνάντεζ τη φωνή της να ξεσηκώνει τη γειτονιά, όταν όλα τα παιδιά ξεχύνονταν να παίξουν στα χωμάτινα δρομάκια γύρω από τις παράγκες και λιγωνόταν από την ανάγκη να την κοιτάζει και να μη χορταίνει την παρουσία της.
Τον τρέλαινε αυτό το θεϊκό χάρισμα της, η παιδιάστικη όσο και αισθησιακή χάρη να φέρεται ενστικτωδώς για το που υπάρχει το συμφέρον της.
Η παρουσία της σαν βρώμικη σκέψη τρύπωσε μέσα του, μόλυνε την καρδιά του κι ωρίμαζε σαν ανάγκη να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να την κάνει δική του, όσο αυτό το πρόωρα ανεπτυγμένο μικρό κορίτσι φανέρωνε επιδεικτικά μια πλούσια θηλυκότητα, φαινομενικά τουλάχιστον ακόμα άδολη, τόσο αυτή η ανάγκη του μεγάλωνε και γινόταν μοχθηρά απαιτητική.
Άρχισε να τη θυμάται από την ηλικία των επτά χρόνων της καθώς δυο πρόωροι μυτεροί και τρυφεροί καρποί φύτρωσαν επάνω της επιδεικτικά σαν να προειδοποιούσαν, πως το αίμα που κυλούσε στις φλέβες της θα στροβιλιζόταν αφρισμένο μέσα στις ηδονές που θα έρχονταν.
Από τότε άρχισε να τη βλέπει σαν γυναίκα που μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει, όπως όλες οι γυναίκες που είναι ταγμένες να φροντίζουν, να υπηρετούν και να πιστεύουν έναν πλούσιο άντρα.
Μετά, όσο περνούσε ο καιρός και μεγάλωνε, αναγνώρισε ο Μαρκέζε Φερνάντεζ, πως έκρυβε μέσα της μια απρόβλεπτη συμπεριφορά μια πονηριά κι ένα πείσμα γυναίκας έμπειρης. Το βλέμμα της είχε μια ανυπότακτη πονηριά σαν αρπακτικού ζώου που ακόμη και μέσα στην ηρεμία του λαμπύριζε έντονα σαν φλόγα μια ανεπιφύλακτη αμφιβολία. Αυτή η φλόγα της αμφιβολίας ήταν που έκανε τα αμυγδαλωτά μάτια της αδιαπέραστα. Όμως, μαζί με την ηλικία της Ίλβα μεγάλωνε μέσα του μια απίστευτα σκληρή ζήλεια, ειδικά όταν την έβλεπε να μιλάει με άλλα αγόρια ή με κάποιους άντρες που μάθαιναν για την ομορφιά της κι ανέβαιναν από τις φυτείες καφέ του Σάο Πάολο και της χάριζαν εσώρουχα προκειμένου να τους αφήσει να πιάσουν λίγο τη σάρκα της. Εκείνη τα έπαιρνε ανενδοίαστα, σκασμένη στα γέλια κι ο Μαρκέζε Φερνάντεζ έπαιρνε όρκους πως μια μέρα θα την σκότωνε, αν τελικά δε την κέρδιζε.

Ούτε μια μέρα δεν άφησε που να μην της γράψει στα τρία χρόνια που έλειπε για τα όνειρα και τις ελπίδες του. Για τον πόθο του να επιστρέψει με πολλά ρεάλ και να ζήσουν μαζί με άνεση. Είχε μαζέψει αρκετά ώστε να της προσφέρει τα πάντα και να της φροντίζει το κορμί σαν κήπο που κατόπιν θα του πρόσφερε τα αρώματα του.
Δικό της γράμμα δεν έλαβε ποτέ, γιατί ποτέ δεν τόλμησε να στείλει ούτε καν ένα από αυτά επειδή τρόμαζε μπροστά στην απόρριψη της. Ένα κουτί είχε γεμίσει με σκέψεις, παρακάλια, τάματα και όνειρα που θα ήθελε να ζήσει μόνο μαζί της. Αλλά και τι, να της έλεγε, πως τη σκέφτεται, πως την αγαπάει, γιατί; για να πάρει την ίδια απάντηση μέσα από ένα αναιδές γέλιο. «Σου είπα, θέλω να ζήσω πλούσια ζωή!».
Θα έκανε λοιπόν υπομονή, θα ανεχότανε τα πάντα, δεν θα χαλούσε ρεάλ, ούτε ένα σεντάβος, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να περιμένει τα γυρίσματα της ζωής και το πότε θα έπεφτε στην ανάγκη του. Τότε θα έπρεπε με τα χιλιάδες ρεάλια του να είναι έτοιμος να αναλάβει τη ζωή της, να χειριστεί το κορμί της, να πατήσει τη ψυχή της που σαν τρελός ποθούσε.

Ποιος περίμενε όμως πως θα μείνει σακάτης μόλις στα σαράντα του, στο πρώτο κιόλας αναγκαστικό μπάρκο. Ένας κάβος έσπασε και του έκοψε το δεξί πόδι σίρριζα απ’ το γόνατο.
Από τότε ο μοναχικός Μαρκέζε Φερνάντεζ, πέθανε και η μάνα του έξι μήνες μετά τη φυγή του, κάθε πρωί κάθεται στην αυλή του στην ίδια θέση και ταΐζει ψίχουλα τα περιστέρια του, τα μοναδικά πλάσματα που συναναστρέφεται και μιλάει μαζί τους.
Μα εκείνος είχε τις δικές του σκέψεις και προετοίμαζε τα δικά του σχέδια. Απλά περίμενε την αφορμή που θα τα έβαζε σ’ εφαρμογή.
Ήταν κουτσός και γι αυτή την αιτία, έτσι του είπε, δεν τον ήθελε η Ίλβα. Πουένσο. Αυτή η σκέψη τον έπνιγε και τον βύθιζε στην κατάθλιψη. Η μόνη ευχαρίστηση που ένιωθε ήταν να στέκεται κρυμμένος πίσω από το παράθυρο του και να παρακολουθεί την Ίλβα του, τις ώρες που μπαινόβγαινε απ’ το σπίτι της ή στην αυλή που άπλωνε τα ρούχα κι έσκυβε και τεντωνόταν, μιλούσε, φώναζε και γελούσε. Γέμιζε ο εσωτερικός του κόσμος μαζί της. Ήταν μια παράξενη διεργασία που προερχόταν από τις εικόνες της και οι οποίες τον ολοκλήρωναν.
Μαγευότανε με την παρουσία της και μια ηδονή παράξενη κατέκλυζε τη λογική του σαν ευχαρίστηση ερωτικής πράξης. Μετά από λίγο διάστημα η Ίλβα Πουένσο τον έβλεπε πως την παρακολουθεί κι άρχισε μαζί του ένα δήθεν τυχαίο ερωτικό παιχνίδι για να του παίρνει ρεάλ που εκείνος της άφηνε στο φαγωμένο σκαλοπάτι της εξώπορτας του.
Της άρεσε η ιδέα να αναστατώνει αυτό τον άντρα που γνώριζε, πως και τη ζωή του ακόμη θα ήταν ικανός να της χαρίσει αν του το ζητούσε, αλλά την αναίδεια της εξιτάριζε και η ντροπή του, η αδυναμία του που δεν είχε τη δυνατότητα να σταθεί πλάι της όπως εκείνη ήθελε, πλούσιος και με δύο πόδια.
Ήξερε πως την αγαπούσε και χάριν αυτού του πρόσφερε, έστω από απόσταση, μέρη από το όμορφο σώμα της. Πότε σήκωνε τη φούστα της μέχρι τους μηρούς επάνω δήθεν τυχαία. Πότε περιφερόταν στην αυλή με το κοντό νυχτικό ή με τα εσώρουχα ρίχνοντας του πονηρά φευγαλέα βλέμματα.
Άλλοτε έκανε μπάνιο πίσω από μια σκουριασμένη λαμαρίνα αφήνοντας ακάλυπτο όλο το κορμί της και παίρνοντας στάσεις προκλητικές τον κοίταζε και γελούσε που τον ένιωθε να λιώνει στην αυτόχειρη ηδονή του.

Η γιορτή της Σάντα Λουτσία, γέμισε τους χωμάτινους δρόμους κλαρωτές φούστες και λευκές καμίσες που χόρευαν στους ρυθμούς των μαριάτσι. Δυο μελαψά παλικάρια πήραν την Ίλβα Πουένσο από το σπίτι της. Εκείνη μέσα στα γέλια της έριξε μια ματιά στο κλειστό παραθυρόφυλλο του Μαρκέζε Φερνάντες, που ήξερε πως την κρυφοκοιτάζει.

Χάραζε σχεδόν στην πόλη της χαμένης νόρμας. Μόνο ένας κόκορας θύμιζε πως υπάρχει ζωή. Το γέλιο και το κλάμα, είναι δυο σπασμοί που μοιάζουν.
Η Παλάμη του Μαρκέζε Φερνάντες σαν μήτρα γαντζώθηκε να φράξει το στόμα που πολύ ποθούσε να φιλήσει.
Μια λάμα κι ένας λυγμός βουβός βύθισε στο κόκκινο σκοτάδι την Ίλβα Πουένσο. Την Ίλβα του.


δημήτρης βαρβαρήγος 2008

Live Traffic Map