Charlie Chaplin

"A day without a laugh is a wasted day"

Γκέμμα, το κύκνειο άσμα του Δημήτρη Λιαντίνη

Η επιλογή των αποσπασμάτων είναι από το τελευταίο του βιβλίο, τη Γκέμμα. Η μελέτη τους θα βοηθήσει τον «αμύητο» χρήστη να κατανοήσει τη σκέψη του Δημήτρη Λιαντίνη.

Πικρά λόγια για την Ελλάδα

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πως και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της.

Οι ξένοι όμως σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί να 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι, στους σημερινούς έλ­ληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους Φράγκους. Εμείς θέλουμε να πι­στεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τούς γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβου­με το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο.

Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέ­γας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανα­καλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.

Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι', τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοί­χους των εκκλησιών.

Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτά­νε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους.

Τέτοιοι οι δουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης2.

θέλεις να χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι του Μακαρίου Β’ της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας. και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο.

Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά.

Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες.

Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Αργούς και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.

Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ' ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα.

Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε το φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θα 'χει να σου ειπεί: άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.

Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους:

- Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοι μωρέ; Οι χριστιανοχομεΐνηδες.

Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.
Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών; Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικιέται ως το mare nostrum των Οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους, που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξανά προσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκεντέρ, και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι, και οι τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν, και γίνου-νται όγκος κακοήθης που 'τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοση μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταδά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι αυτή:νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι, ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δεν γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής:ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σαν να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.


Τους ξέρει κανείς;

...Να μας πούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα:Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντινός, Διογένης ο Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας που στον καιρό μας σημαίνουν αντίστοιχα Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλάνκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη…


Αυτούς;

Από το ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωυσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα άλλα και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα όνόματα….
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξέρει αυτούς τους Εβραίους; δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες , ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη.


Υπάρχουν Έλληνες;

Οι εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης. Οι εβραίοι ήσαν δήμιοι, οι έλληνες ήταν οι δικαστές. Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό, ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο, και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος. Η κλασική περίπτωση του έλληνα Διγενή. Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει, και λάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε.
…Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών.
Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.


Πιστεύεις στο θεό;

Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στη ερώτηση της Μαργαρίτας.
Η θέση αυτή ανθρώπινα συνιστά τη μόνη δυνατή απόκριση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα. Είναι η απόκριση, σύμφωνα με τη Λογική επιστήμη, που καταργώντας την αρχή της αντίφασης δέχεται το τρίτο, καθώς αλληλλοαναιρεί το πρώτο και το δεύτερο. Όπως έδειξε και στη Φυσική εντελώς πρόσφατα η αρχή της Απροσδιοριστίας. Στο tertium non datur ο Φάουστ θα απαντήσει:tertium datur, τρίτον χωρεί. Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα, που είπε ο Ελύτης προτού γεράσει. Και τα χάσει.
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! Πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση:διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! Δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση:διότι λες ανοησίες.


Ο θεός είναι ζητούμενο

Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.
Το κρίνω απλό και αυτονόητο, πως εκείνος ο θεός, στην αναζήτηση του οποίου μας προάγει η Ερώτηση της Μαργαρίτας, δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς φαντάσματα, που κατά καιρούς έπλασαν οι ποικίλες ιστορικές θρησκείες. Οι πολυώνυμοι, δηλαδή, όπως ο Δίας στους έλληνες και ο διάβολος στους ινδούς, εκείνοι Μωυσής, και Μωάμεθ, και Βούδας και Κομφούκιος, και Μαρδούκ και Κυβέλη και Μίθρας, και Βάαλ και Αστάρτη και Λούθηρος. Οι βραχμάνες, οι ραβίνοι, οι μουφτήδες, οι μουλάδες, ο πατριάρχης κι ο πάπας. Ο Πετράκης κι ο Παυλάρας, μ΄ένα λόγο. Εκείνοι οι γυρολόγοι με τη λατέρνα.
Το άρωμα του ζητούμενου θεού, που αναδίνεται από το λουλούδι της Μαργαρίτας, απευθύνεται στο δίκαιο άνθρωπο. Στο φρόνιμο, δηλαδή, το λογικό και τον πάσχοντα.


Με κρασί και τραγούδι

Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
στάθι και οίκτιρον
Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα:προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…
Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη κα τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε…


Κανείς δεν θα δει…

Ο Σοφοκλής με τον Οιδίποδα στον Κολωνό τραγούδησε το πήδημα του Εμπεδοκλή στην Αίτνα, ύστερα από είκοσι πέντε χρόνους.
Το σημείο που τους φέρνει σιμά είναι η σύμφωνη γνώμη τους για την στιγμή του θανάτου. Την ώρα που θα ζήσει ο άνθρωπος την απόλυτα προσωπική βίωση του θανάτου του, μας λένε, θα είναι απόλυτα μόνος, και θα αφανίσει το σώμα του σε άφαντο τόπο.
Το σώμα του νεκρού δε θα το δει ανθρώπου μάτι* (Ο γνήσια στοχαζόμενος αποστρέφεται όχι μόνο την τελετή της ταφής του, αλλά και την ιδέα του νεκρού του σώματος. Αφ΄ης θα νοήσει, τον συνοδεύει η έγνοια του πως θα γίνει ο τρόπος, όταν πεθάνει να εξαφανιστεί το γρηγορότερο το άψυχο κουφάρι του. Διότι είναι ο προάγγελος της επερχόμενης σήψης και της ανυπόφερτης δυσωδίας, που ετοιμάζει τη μεγάλη γιορτή στους σκουλήκους). Γιατί ο θάνατος δεν είναι τσερεμόνια, και χυδαία περιέργεια, και ανακουφιστική χαιρεκακία. Ο θάνατος είναι κεραυνός που σκάζει από τον ουρανό στη γη, και την καταπληρεί με έκταση και τρόμο.


Ο θάνατος του Οιδίποδα

O Σοφοκλής την απόλυτη μοναδικότητα της ύπαρξης στην ώρα του θανάτου την εζωγράφισε με το θάνατο του Οιδίποδα στο σκοτεινό φαράγγι του φωτερού Κολωνού.
Το πιο ωραίο χορικό της αττικής τραγωδίας που σώθηκε περιγράφει το τοπίο της ώρας του θανάτου για τον κάθε άνθρωπο.
Είναι ο τόπος με τους κήπους και τ΄ αηδόνια στη κοιλάδα του Κολωνού, που κατεβαίνει στη θάλασσα ψηλά από την Κηφισιά. Με τις χλωρασιές, τους καρπούς, τα νερά και τα θροΐσματα. Μέσα στις τροφούς και τις βυζάστρες του θεού έρωτα Διόνυσου. Μέσα σε λαμπερά και ξεκάπουλα άλογα, που σαν τα κύματα τρέχουν λίμπερδα στους αγρούς. Μέσα σε κισσούς, τους νάρκισσους, τους χρυσαυγείς κρόκους και τη χρυσοχάλκινη Αφροδίτη. Όλα τελούνται εδώ, στη συμβασιλεία του ελληνικού φωτός.
Στην παντοτινή και άπεφθη γαλήνη της διαύγειας:
Ευίππου, ξένε, τάσδε χώρας
ίκου τα κράτιστα γης έπαυλα
τον αργήτα Κολωνόν,
ενθ΄α λίγεια μινύρεται
θαμίζουσα μαλιστ΄ αηδών
χλωραίς υπό βάσσαις.
Αυτός είναι ο τόπος, όπου ο Σοφοκλής καλεί τον άνθρωπο, ξένο του και μαθητή στο μέγιστο μάθημα, για να’ ρθει να πεθάνει.
Να πεθάνει. Να αναγνωρίσει, δηλαδή, να παραδεχτεί και να χαιρετήσει τον περίγυρο της ώρας του θανάτου του. Μέσα στα επίλοιπα αληθινά, το πιο αληθινό τοπίο του βίου μας.
Εκεί. Κάπου στη μενεξεδένια και ξανθιά χώρα της κοιλάδας του Κηφισού. Δίπλα στα ιερά θεμέλια της δικαιοσύνης, στο βωμό των Ερινύων και των Ευμενίδων, ο Οιδίποδας θα πεθάνει μόνος. Κανείς δε θα μάθει το πως και το τι ετούτης της ακραίας του ώρας.
Σύμφωνα με τη σύλληψη και το σχεδιασμό του Σοφοκλή η αόρατη πράξη θανάτου και το αόρατο ταξίδι θανάτου του Οιδίποδα είναι η στιγμή της Ανάληψής του στην ίδια την ζωή.
Η ανάληψη του Οιδίποδα δεν γίνεται ούτε στον ουρανό της έντρομης και της βλακώδους φαντασίας του ανθρώπου, ούτε στον άδη του ωμού και σκουληκοφόρου εξευτελισμού του.
Ο θάνατος του Οιδίποδα είναι η ώρα της Ανάληψης του ανθρώπου, που έσωσε να γίνει άνθρωπος μέσα στο χρόνο και μέσα στο φως. Είναι η κατάθεση μνήμης του βασανισμένου, που έζησε και έδειξε, και έμαθε και έπαθε, και πέρασε.
Η ανάληψη του Οιδίποδα δηλώνει τη χαρούμενη αγγελία της δικαίωσης του δικαίου. Είναι το ουλτιμάτο σήμα, που στερεώνει ασφαλές το μέλλον της ανθρωπότητας απάνου στην πέτρα της δοκιμασίας του ανθρώπου, που γίνεται στο τέλος νικητήρια, γιατί στη διαδρομή εστάθηκε ηρωική.
Η ανάληψη του Οιδίποδα είναι το απολυτήριο μάθημα για την αλήθεια και το νόημα της ζωής μας, μαζί με τα πριν και μαζί με τα μετά της. Είναι ένα νεύμα κατανόησης, και μια χειρονομία αποδοχής του αλάλητου πόνου και του αλάλητου λυτρωμού.
Προσοχή όμως! όλα γίνονται και τελούνται εδώ. Καμία μεταφυσική, κανένα επέκεινα και εκείθεν και υπερβατικό και υπερουράνιο. Όχι ανοησίες. Όχι δειλία, πανουργία και αθλιότητα τη φριχτή στιγμή του θανάτου σου..
Με την τραγωδία του Κολωνού η διαθήκη που άφησε ο Σοφοκλής στους ανθρώπους έχει μία μόνο πρόταση:
Μάθε έτσι να ζεις και συ, και είπε έτσι να ζουν και οι μετά από σένα:γήινα μέτρια και εξαγνισμένα.
Γήινα, μέτρια και προπαντός εξαγνισμένα για τα λάθη που έκαμες όταν ζούσες. Γιατί άνθρωπος στη βάση του σημαίνει λάθος και στην κορυφή του εξαγνισμός. Οι Καθαρμοί ήταν ο ένας από τους δύο τίτλους των βιβλίων που έγραψε ο Εμπεδοκλής.
Ο θάνατος στον Κολωνό, ο ανείδωτος και ο αφανής, είναι η ανάληψη της δικαιωμένης μνήμης στον τόπο και στο χρόνο της αιώνιας δοκιμασίας του κάθε ερχόμενου ανθρώπου.


Ο άταφος νεκρός

Εκείνη η παράδοξη αντίληψη που είχαν οι έλληνες, πως ο νεκρός πρέπει να καίγεται ή να ταφιάζεται χωρίς χρονοτριβή, λαβαίνει νόημα μόνον όταν αντικρισθεί σαν αλληγορία.
Η εξήγηση που έδιναν φαινομενικά, με την έννοια της ποιητικής αδείας δηλαδή, ήταν πως η ψυχή του άθαφτου βασανίζεται, γιατί βρίσκεται έξω από τον οικείο της τόπο. Πράγμα κατανοητό. Γιατί ή είσαι ζωντανός και περπατάς στο φως του ήλιου, ή είσαι θαμμένος και ακινητείς στο σκοτάδι του τάφου.
Ο άθαφτος νεκρός όμως , όντας ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, κρέμεται σε σημείο μεταίχμιο. Βρίσκεται στη διαχωριστική γραμμή του δυνατού αδύνατου. Σ΄ ένα τόπο άτοπο, σ΄ ένα αξεπέραστο πέρασμα στο επίπονο πουθενά. Επομένως, για να ξεφύγει την αγωνία του άτοπου και της ουτοπίας, είναι χρεία να θαφτεί το γρηγορότερο. Ο νεκρός που μένει άθαφτος στο φως είναι το ανάποδο του ζωντανού που τον έχουν θαμμένο στο φέρετρο….
Η ιδέα μου είναι πως εκείνο που ήθελαν να σημάνουν οι έλληνες με την πίστη τους στο περιεχόμενο τούτο της ταφής του άταφου είναι η έγνοια τους για τους ζωντανούς, και όχι για τους πεθαμένους. Οι έλληνες δεν ήταν αφελείς. Ούτε πρωτόγονοι και σπηλαιολόγοι. Οι έλληνες ήταν άφταστοι καλλιτέχνες γιατί ήσαν φτασμένοι ρεαλιστές.
Δεν είναι ο άταφος νεκρός, δηλαδή που τους πονεί και τους σφάζει. Αλλά ο ετοιμοθάνατος. Ο ανήμπορος ζωντανός που μπαίνει στην τελική ευθεία του θανάτου του.


Αυτοθέλητα

Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.


Πάντα και ποτέ

Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.


Το αιώνιο κυνηγητό!

Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του. Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!


Μύθοι και απάτες

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία…
Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λύδια λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων.
- Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο;
Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάλληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου.
Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…


Στο μεγάλο τίποτα

Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμό μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.


Νέκυια

Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο.
Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.


«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι….
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;


Όλα για το θηλυκό

Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.


Έρωτας και θάνατος

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.


Αλήθεια: η τελευταία λέξη

Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα.
Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.

Happy Xmas_by John Lennon

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Τι έχουν πει για την Ελλάδα

Αλλοτε λέγαμε: Οι 'Ελληνες μάχονται σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες μάχονται σαν 'Ελληνες. (Ραδιοσταθμός Λονδίνου, 28η Οκτωβρίου 1940) Τσώρτσιλ

Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία και η γενναιοψυχία των Ελλήνων, δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η έκβαση του δευτέρου μεγάλου πολέμου. Τσώρτσιλ

Από την Ιστορία των Ελλήνων προκύπτει ότι εάν δεν αλληλοσπαράζονται θα κατακτούσαν την Υφήλιο. Βίσμαρκ

Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και νικήσατε, μικροί εναντίων μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς, διότι είστε 'Ελληνες. Κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε.
(27-4-1942) Ραδιοσταθμός Μόσχας

Η μάχη της Πίνδου άλλαξε το ρου της Ιστορίας. (1941)Γιάν Σμάτς

'Οταν γραφτεί η ιστορία του πολέμου αυτού, θα αποδειχτεί ότι ο αξιοθαύμαστος αγώνας της Ελλάδος υπήρξε μια από τις καμπές του πολέμου. (Μάιος 1945) Γεώργιος ΣΤ'

Μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού, θα μοιραστούμε την κοινή νίκη.
(28-10-1940) Τσώρτσιλ

Την 28η Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα δόθηκε προθεσμία τριών ωρών και όχι τριών ημερών ή τριών εβδομάδων. Αλλά και τρία χρόνια προθεσμία εάν είχε, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Φρ. Ρουζβελτ.

Χάριν της Ιστορικής δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω, ότι εκ των αντιπάλων, που με αντιμετώπισαν, ο 'Ελληνας στρατιώτης πολέμησε όμοια με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο. (Λόγος 4-5-1941) Α.Χίτλερ

Ανθρωπάκια.

τί πλάκα που έχουν κάποια ανθρωπάκια...

σε πλησιάζουν... και τους πλησιάζεις...

ακόμη και όταν αυτά δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν είναι σε θέση..

τους ανοίγεσαι, τούς δίνεις, παραδέχεσαι τα θέλω σου..

τους κοιτάς στα μάτια, τους μιλάς στην καρδιά, τους ξεδιπλώνεις την ζωή σου, δίνεσαι ανιδιοτελώς..

και τότε τα ανόητα ανθρωπάκια..

αυτά που μόνα τους ξεκίνησαν το παιχνίδι της επαφής..

αυτά που δεν σου έδωσαν ουσία παρά μόνο ένα δείγμα της ζωής τους να μυρίσεις

αυτά που ποτέ δεν έμαθαν τι θα πεί κρίση και σύγκριση και χειρισμός..

αυτά τα ανθρωπάκια...

αρχίζουν να παίζουν μαζί σου σαν να είσαι ποντικάκι στα πόδια της γάτας, σε σπρώχνουν και σε τραβούν, σε χτυπούν και σε μαζεύουν απλώς επειδή δόθηκες.

παίρνουν ότι ευαισθησία έχεις και την βάζουν στην ζυγαριά..

αρχίζουν το βάσανο του "σου βάζω αλάτι στα χείλη για να μου ζητάς νερό"...

αρχίζουν να πηγαινοέρχονται χωρίς προορισμό και λογική να σε ποδοπατούν άτακτα και μετά φεύγουν πάλι γρήγορα κοιτώντας σε πίσω με πονηρό χαμόγελο..

και μετά..

ενώ σε κρατούν καλά στα νύχια τους..

και ενώ είσαι ακόμη εκεί.

ενώ έχεις παραδεχτεί τα θέλω σου και έχεις μιλήσει ειλικρινά και έδειξες τί μπορείς και τί όχι..

...όταν τολμήσεις να ζητήσεις το παραμικρό..

και ενώ ποτέ δεν όρισες, δεν στρίμωξες, δεν ζόρισες, δεν ζήτησες τίποτα...

ενώ ξέρουν οτι δεν είναι δα το μοναδικό ανθρωπάκι στον κόσμο..

ενώ ξέρουν οτι τα θέλεις..

ενώ ξέρουν τις αδυναμίες σου και όλα σου τα μυστικά..

μόλις μεθήσουν απο αυτή την επιβεβαίωση..

αφού πνιγούν απο την αλαζονεία του είμαι κάτι..

και βέβαια με την ασφάλεια κάποιου "συμβουλάτορα" που θα τους πει "εκμεταλλεύσου το τώρα που μπορείς"..

ΤΟΤΕ

βάζουν στην άκρη κάθε κρίση..

κάθε εκτίμηση..

κάθε σεβασμό..

και σου θέτουν όρους..

ΟΡΟΥΣ! ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ!

όρους για να τα έχεις.. να τα κοιτάς.. να τα αγγίζεις.. το φυσικό γίνεται συναλλαγή...

όρους γιατί εσύ παραδέχεσαι τα θέλω σου και αυτά όχι

όρους γιατί κάποιος τους είπε τράβα το στα όρια να δείς τι αξίζεις..

όρους γιατί θεωρούν οτι μπορούν να σε ορίσουν και να σε παίξουν πάλι σαν κουβαράκι..

όρους ενώ ΠΑΝΤΑ τους στηρίζει συναισθηματικά κάποιο άλλο χαζό ανθρωπάκι.. σε συναισθηματική ασφάλεια και μόνο τα κάνουν αυτά.. γιατί όταν δεν την έχουν τότε γέρνουν πάνω σου πάλι να ξεκουραστούν πάλι..

όρους που αυτά τα ίδια ποτέ δεν θα δέχονταν..

όρους λές και είναι ο πιο σούπερ άνθρωπος στον κόσμο και πρέπει όλοι οι άλλοι να σέρνονται στα πόδια τους..

όρους λές και υπογράφουν συμφωνία εκμετάλλευσης..

πόσο ανόητα, μοναχικά, ανασφαλή ανθρωπάκια είστε.

ανόητα ανθρωπάκια...

δεν μάθατε ποτέ οτι στις συμφωνίες επικρατεί ο καλύτερος με το μικρότερο κόστος?

δεν μάθατε ποτέ σε αυτή την ζωή οτι αν ένας άνθρωπος σου ανοιχτεί και του βάλεις φωτιά στον κόσμο του θα εισπράξεις και εσύ στάχτες?

δεν ξέρετε ακόμη να κρίνετε το ποιοί είστε και με ποιον μιλάτε?

δεν μάθατε οτι δεν παίζουν με τους Ανθρώπους ?

Οι Ανθρωποι πονούν και πονάνε.. δεν είναι κουβαράκι άψυχο.

κρίμα

κρίμα γιατί θα μείνετε όπως είσασταν πρίν πλησιάσετε..

κρίμα γιατί θα μείνετε έτσι και θα μεγαλώσετε έτσι.

και αν ποτέ κατά λάθος κάποιο άλλο ανθρωπάκι σταθεί δίπλα σας..

δεν θα είναι ικανό, ούτε δυνατό

θα σταθεί για τις ίδιες ανασφάλειες, για την ίδια υποκρισία της βιτρίνας, για να κυκλοφορείτε μαζί στο πεζοδρόμιο της ημίμετρης ζωής, για το ίδιο άγχος που και εσείς κρύβετε καλά...

το άγχος μη μεγαλώσει και πεθάνει μόνο και κενό ανθρωπάκι. γιατί όταν όλους τους ορίζεις και τους μετράς μένεις μόνο.

Αυτά τα λίγα ανθρωπάκια μου.

αυτός ο κόσμος τους χωράει όλους.

Οι περιπέτειες μιας νιφάδας

Γιατί με 2 βαθμούς πάνω από το μηδέν, άλλες φορές χιονίζει και άλλες φορές βρέχει; Πώς είναι δυνατόν να χιονίζει με θερμοκρασίες πάνω από το μηδέν; Ποια είναι η υψηλότερη θερμοκρασία που μπορεί να χιονίσει; Ερωτήματα που μπορεί να έχουν απασχολήσει κατά καιρούς πολύ κόσμο και κυρίως όσους αγαπούν το χιόνι. Η πρόχειρη απάντηση είναι ότι μπορεί να χιονίσει με θετικές θερμοκρασίες επειδή το χιόνι δεν προλαβαίνει να λιώσει καθώς πέφτει (γι' αυτό άλλωστε και το χαλάζι μπορεί να πέσει με πολύ υψηλές θερμοκρασίες). Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το ρυθμό με τον οποίο μια νιφάδα θα λιώσει καθώς πέφτει στην επιφάνεια και το αν τελικά θα καταφέρει να επιβιώσει: 1. Ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Όσο μεγαλύτερη η μέγιστη θερμοκρασία μέσα στο "ανυψωμένο θερμό στρώμα" (elevated warm layer) ή τη χαμηλότερη τροπόσφαιρα, τόσο γρηγορότερα η νιφάδα θα λιώσει. Το "ανυψωμένο θερμό στρώμα" είναι μια περιοχή στην τροπόσφαιρα με θετικές θερμοκρασίες, που βρίσκεται μεταξύ στρωμάτων με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Η μεταφορά θερμότητας αυξάνεται όσο η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ του χιονιού και του αέρα μεγαλώνει. Το βάθος του στρώματος αυτού καθορίζει επίσης κατά πόσο το χιόνι θα λιώσει. Εάν το θερμό στρώμα είναι μεγαλύτερο από 50 millibars σε βάθος, στις περισσότερες περιπτώσεις όλο το χιόνι θα λιώσει. 2. Η αρχική θερμοκρασία του πάγου είναι ένας άλλος παράγοντας. Καθώς το χιόνι πέφτει μέσω αέρα που έχει θερμοκρασία άνω του μηδενός, το χιόνι θα θερμανθεί αρχικά, αλλά θα παραμείνει παγωμένο. Για να εξισορροπηθεί η ενεργειακή μεταφορά, η θέρμανση των νιφάδων θα δροσίσει τον περιβάλλοντα αέρα, ακριβώς όπως η ανάμειξη ζεστού με κρύο νερό θα θερμάνει το κρύο νερό και θα δροσίσει το ζεστό. Όσο πιό κρύο ξεκινάει το χιόνι, τόσο μεγαλύτερος ο χρόνος που θα χρειαστεί για να λιώσει. Εάν το θερμό στρώμα είναι ρηχό και η θερμοκρασία του ελεφρώς μόνο πάνω από το μηδέν, οι νιφάδες μπορούν να διέλθουν μέσω αυτού χωρίς να λιώσουν. 3. Στην ίδια άνω του μηδενός θερμοκρασία, οι νιφάδες που πέφτουν μέσω ξηρού αέρα θα λιώσουν πιό αργά από τις νιφάδες που πέφτουν μέσω υγρού αέρα. Η εξάτμιση, η εξάχνωση και η τήξη είναι διαδικασίες που απορροφούν θερμότητα και κατά συνέπεια δροσίζουν το περιβάλλον. Όταν το χιόνι διέρχεται από αέρα που είναι κορεσμένος, οι νιφάδες δεν μπορούν να εξατμιστούν ή να εξαχνωθούν εμπλουτίζοντας με περισσότερο υδρατμό τον αέρα καθώς δεν υπάρχουν τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Δεδομένου λοιπόν ότι η λανθάνουσα θερμότητα δεν μπορεί να απορροφηθεί μέσω της εξάτμισης ή της εξάχνωσης, πρέπει να απορροφηθεί με την τήξη του χιονιού. Αντίθετα, το χιόνι που διέρχεται μέσα από ξηρό αέρα μπορεί να απορροφήσει τη λανθάνουσα θερμότητα μέσω της εξάτμισης, της εξάχνωσης και της τήξης. Δεδομένου ότι η εξάτμιση απορροφά περίπου 7,5 φορές περισσότερη λανθάνουσα θερμότητα απ' ό,τι η τήξη και η εξάχνωση απορροφά 8,5 φορές περισσότερη λανθάνουσα θερμότητα απ' ό,τι η τήξη, η νιφάδα στον ξηρό αέρα δεν ειναι απαραίτητο να ανταλλάξει τόση ενέργεια με το περιβάλλον μέσω της τήξης, όση στον υγρό αέρα. Έτσι, οι νιφάδες θα είναι σε θέση να δροσίσουν τον περιβάλλοντα αέρα χάνοντας μάζα κατά την εξάτμιση/εξάχνωση με αποτέλεσμα να λιώνουν σε πιό αργό ρυθμό στον ξηρό αέρα σε σύγκριση με τον υγρό αέρα. 4. Επίσης, το μέγεθος των νιφάδων καθορίζει το ρυθμό που αυτές λιώνουν. Μια μεγάλη νιφάδα θα πάρει περισσότερο χρόνο για να λιώσει από μια μικρή. Πολλές φορές, όταν πέφτει υγρό χιόνι μπορούμε να δούμε ταυτόχρονα και ψεκάδες. Οι ψεκάδες είναι μικροί παγοκρύσταλλοι που έχουν λιώσει. Το βαρύ χιόνι έχει περισσότερες πιθανότητες να επιζήσει σε θερμοκρασίες άνω του μηδενός σε σχέση με το ελαφρύ χιόνι. Το βαρύ χιόνι είναι επίσης σε θέση να απορροφήσει πολύ περισσότερη λανθάνουσα θερμότητα σε λιγότερο χρόνο, ειδικά εάν πέφτει μέσω ξηρότερου αέρα. Επιπλέον, το βαρύ χιόνι έχει μεγαλύτερη ταχύτητα πτώσης. Αυτό περιορίζει το χρονικό διάστημα έκθεσής του σε θετικές θερμοκρασίες. 5. Οι χιονοπτώσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας θα επηρεαστούν από την ηλιακή ακτινοβολία, σε αντίθεση με τις χιονοπτώσεις που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η ηλιακή ακτινοβολίας μπορεί να θερμάνει τις νιφάδες, ακριβώς όπως θερμαίνει την επιφάνεια της γης. Λόγω της επίδρασης της ηλιακής ακτινοβολίας μπορεί να έχουμε υγρό χιόνι, ακόμα και όταν οι θερμοκρασίες σε όλη την τροπόσφαιρα είναι αρνητικές. Το χιόνι που πέφτει δημιουργεί μεγάλη αντανάκλαση, που εξουδετερώνει σε μεγάλο βαθμό την απορρόφηση ηλιακής ακτινοβολίας, παρόλα αυτά ένα μέρος της απορροφάται. 6. Η θερμοκρασία της επιφάνειας της γης μπορεί, επίσης, να παίξει κάποιο ρόλο. Μια θερμότερη επιφάνεια θα εκπέμψει μεγαλύτερη ποσότητα ακτινοβολίας από μια πιό δροσερή γήινη επιφάνεια. Το νερό απορροφά σε μεγάλο βαθμό την ακτινοβολία που εκπέμπεται από τη γη. Η ακτινοβολία, λοιπόν, που εκπέμπεται από τη γήινη επιφάνεια μπορεί να θερμάνει τις νιφάδες. Όλα αυτά βέβαια έχουν καθαρά θεωρητικό χαρακτήρα και για να μετουσιωθούν σε ακριβή εκτίμηση για το αν οι νιφάδες θα καταφέρουν σε οριακές συνθήκες θερμοκρασίας να φτάσουν τελικά στην επιφάνεια της γης, πρέπει να γνωρίζουμε πολλές μετεωρολογικές παραμέτρους, όπως το είδος των νεφών, την υγρασία και τις τυχόν θερμοκρασιακές αναστροφές στα διάφορα στρώματα της ατμόσφαιρας, κ.ά.. Τη λύση μας δίνει ένας "υπολογιστής πιθανότητας χιονιού". Δίνουμε θερμοκρασία και σχετική υγρασία και μας δίνει την πιθανότητα χιονόπτωσης, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι υπάρχει υετός. Δίνοντας π.χ. 2 βαθμούς και σχ. υγρασία 70%, η πιθανότητα χιονόπτωσης είναι 100%, ενώ με την ίδια θερμοκρασία και σχ. υγρασία 95% οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Ο υπολογισμός, πάντως, δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται... Εξυπακούεται ότι δεν μπορεί να αποδώσει αν στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει σημαντική θερμοκρασιακή αναστροφή με θερμοκρασίες άνω του μηδενός στην ανώτερη ατμόσφαιρα. Αξίζει πάντως, την επόμενη φορά που οι θερμοκρασίες θα είναι οριακές, να τον συμβουλευτείτε! Πηγή: www.theweatherprediction.com