Ανθρωπάκια.

τί πλάκα που έχουν κάποια ανθρωπάκια...

σε πλησιάζουν... και τους πλησιάζεις...

ακόμη και όταν αυτά δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν είναι σε θέση..

τους ανοίγεσαι, τούς δίνεις, παραδέχεσαι τα θέλω σου..

τους κοιτάς στα μάτια, τους μιλάς στην καρδιά, τους ξεδιπλώνεις την ζωή σου, δίνεσαι ανιδιοτελώς..

και τότε τα ανόητα ανθρωπάκια..

αυτά που μόνα τους ξεκίνησαν το παιχνίδι της επαφής..

αυτά που δεν σου έδωσαν ουσία παρά μόνο ένα δείγμα της ζωής τους να μυρίσεις

αυτά που ποτέ δεν έμαθαν τι θα πεί κρίση και σύγκριση και χειρισμός..

αυτά τα ανθρωπάκια...

αρχίζουν να παίζουν μαζί σου σαν να είσαι ποντικάκι στα πόδια της γάτας, σε σπρώχνουν και σε τραβούν, σε χτυπούν και σε μαζεύουν απλώς επειδή δόθηκες.

παίρνουν ότι ευαισθησία έχεις και την βάζουν στην ζυγαριά..

αρχίζουν το βάσανο του "σου βάζω αλάτι στα χείλη για να μου ζητάς νερό"...

αρχίζουν να πηγαινοέρχονται χωρίς προορισμό και λογική να σε ποδοπατούν άτακτα και μετά φεύγουν πάλι γρήγορα κοιτώντας σε πίσω με πονηρό χαμόγελο..

και μετά..

ενώ σε κρατούν καλά στα νύχια τους..

και ενώ είσαι ακόμη εκεί.

ενώ έχεις παραδεχτεί τα θέλω σου και έχεις μιλήσει ειλικρινά και έδειξες τί μπορείς και τί όχι..

...όταν τολμήσεις να ζητήσεις το παραμικρό..

και ενώ ποτέ δεν όρισες, δεν στρίμωξες, δεν ζόρισες, δεν ζήτησες τίποτα...

ενώ ξέρουν οτι δεν είναι δα το μοναδικό ανθρωπάκι στον κόσμο..

ενώ ξέρουν οτι τα θέλεις..

ενώ ξέρουν τις αδυναμίες σου και όλα σου τα μυστικά..

μόλις μεθήσουν απο αυτή την επιβεβαίωση..

αφού πνιγούν απο την αλαζονεία του είμαι κάτι..

και βέβαια με την ασφάλεια κάποιου "συμβουλάτορα" που θα τους πει "εκμεταλλεύσου το τώρα που μπορείς"..

ΤΟΤΕ

βάζουν στην άκρη κάθε κρίση..

κάθε εκτίμηση..

κάθε σεβασμό..

και σου θέτουν όρους..

ΟΡΟΥΣ! ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ!

όρους για να τα έχεις.. να τα κοιτάς.. να τα αγγίζεις.. το φυσικό γίνεται συναλλαγή...

όρους γιατί εσύ παραδέχεσαι τα θέλω σου και αυτά όχι

όρους γιατί κάποιος τους είπε τράβα το στα όρια να δείς τι αξίζεις..

όρους γιατί θεωρούν οτι μπορούν να σε ορίσουν και να σε παίξουν πάλι σαν κουβαράκι..

όρους ενώ ΠΑΝΤΑ τους στηρίζει συναισθηματικά κάποιο άλλο χαζό ανθρωπάκι.. σε συναισθηματική ασφάλεια και μόνο τα κάνουν αυτά.. γιατί όταν δεν την έχουν τότε γέρνουν πάνω σου πάλι να ξεκουραστούν πάλι..

όρους που αυτά τα ίδια ποτέ δεν θα δέχονταν..

όρους λές και είναι ο πιο σούπερ άνθρωπος στον κόσμο και πρέπει όλοι οι άλλοι να σέρνονται στα πόδια τους..

όρους λές και υπογράφουν συμφωνία εκμετάλλευσης..

πόσο ανόητα, μοναχικά, ανασφαλή ανθρωπάκια είστε.

ανόητα ανθρωπάκια...

δεν μάθατε ποτέ οτι στις συμφωνίες επικρατεί ο καλύτερος με το μικρότερο κόστος?

δεν μάθατε ποτέ σε αυτή την ζωή οτι αν ένας άνθρωπος σου ανοιχτεί και του βάλεις φωτιά στον κόσμο του θα εισπράξεις και εσύ στάχτες?

δεν ξέρετε ακόμη να κρίνετε το ποιοί είστε και με ποιον μιλάτε?

δεν μάθατε οτι δεν παίζουν με τους Ανθρώπους ?

Οι Ανθρωποι πονούν και πονάνε.. δεν είναι κουβαράκι άψυχο.

κρίμα

κρίμα γιατί θα μείνετε όπως είσασταν πρίν πλησιάσετε..

κρίμα γιατί θα μείνετε έτσι και θα μεγαλώσετε έτσι.

και αν ποτέ κατά λάθος κάποιο άλλο ανθρωπάκι σταθεί δίπλα σας..

δεν θα είναι ικανό, ούτε δυνατό

θα σταθεί για τις ίδιες ανασφάλειες, για την ίδια υποκρισία της βιτρίνας, για να κυκλοφορείτε μαζί στο πεζοδρόμιο της ημίμετρης ζωής, για το ίδιο άγχος που και εσείς κρύβετε καλά...

το άγχος μη μεγαλώσει και πεθάνει μόνο και κενό ανθρωπάκι. γιατί όταν όλους τους ορίζεις και τους μετράς μένεις μόνο.

Αυτά τα λίγα ανθρωπάκια μου.

αυτός ο κόσμος τους χωράει όλους.