Φεύγω

Φεύγω… σας θυμίζει κάτι;

Ακινησία. Μην έρθεις κοντά μου. Θα σε διώξω. Δεν ξέρω γιατί. Μη ρωτάς το γιατί. Απλώς έτσι νιώθω. Δε ζητάω ν' ανοίξουν πλέον οι ουρανοί. Δεν έχω τη δύναμη πια. Το ξέρεις όμως.. η κλωστή δεν έχει σημεία που να μπορεί να σταθεί για λίγο το μάτι. Μόνο άκρα έχει, μόνο άκρα. Δε ζητάω πια τη νεράιδα που κάποτε έψαχνα. Παιδί ήμουν τότε. Παιδί είμαι ακόμα. Γι' αυτό οι μεγάλοι δεν πονάνε. Κανείς τουλάχιστον δεν το δείχνει. Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί εκφράζεσαι έτσι. Έτσι είναι μάτια μου. Τουλάχιστον το κατάλαβα, κοντά σου. Δεν είμαι παράξενος, μίζερος, ούτε διαφορετικός. Πληγωμένος είμαι. Μα κουράζομαι κάθε τόσο που πρέπει να το κρύβω. Γι' αυτό και κρύβομαι απ' τους αληθινούς ανθρώπους. Γιατί βαρέθηκα πλέον την μάσκα ετούτη. Δεν μπορώ το πρωί να χαμογελώ και το βράδυ τ' αστέρια να μαζεύουν τον καημό μου. Όχι, δεν αντέχω άλλο. Αύριο φεύγω..
Φεύγω γιατί έρωτας και αγάπη δεν συμβαδίζουν και δεν τα θέλω έτσι στον κόσμο μου εγώ. Δε ζητώ ουσία πια. Κι αν τη βρω στα (ήντα) λες να βαρεθώ? Κι ας μην με αγγίζει τίποτα. Κι ας πονάω ακόμη. Κι ας μη με γεμίζει τίποτε στα ξένα. Εκεί όμως θα βρω την νύχτα που θέλω να ηρεμήσω. Αν τα καταφέρω. Αν αντέξω το δρόμο. Γιατί κι αυτός ξένος μου μοιάζει. Δε γνωρίζω κανένα μονοπάτι του. Εκεί η μάσκα δεν θα τολμήσει να τραβηχτεί. Πάντα κολλημένη βαθιά στο δέρμα. Δεν θα γίνει ένα όμως γαμώτο, δεν θα γίνει. Αν γίνει φώναξέ το μου: "Είσαι αδύναμος." Όχι, όχι πληγωμένος είμαι. Και δεν είναι δικαιολογία ετούτο. Μην με κρίνεις επιτέλους ρε ζωή. Δεν αντέχω άλλο. Αύριο φεύγω. Γεια σου..
Αύριο φεύγω επιτέλους. Δεν ξέρεις πόσο άδειος νιώθω. Δε ζητάω πλέον ν' ανοίξουν οι ουρανοί. Δε ζητάω να τρέξει κόκκινο από πουθενά. Βρήκα αυτό που ήθελα. Κι ας μη μου δίνει τίποτα. Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν είπαμε μάτια μου. Όχι στο σκοτάδι μου. Ούτε λευκό υπάρχει. Η κλωστή δεν έχει όρια. Δεν ξεδιπλώνεται το καρούλι της ψυχής. Κανείς δεν κρατάει την άκρη. Μόνος τρέχω στο λαβύρινθο. Τρέχω όμως, βιάζομαι. Το είδες. Μόνος στα στενά του λαβυρίνθου μου. Μόνος τον έχτισα. Άφησα να μπούνε τέρατα μέσα. Κι ας μην σκότωσα τον Μινώταυρο. Κι ας έβαψα τα χέρια μου με αίμα. Ο πόνος είναι ίδιος και χωρίς αυτόν. Ο πόνος είναι ίδιος χωρίς εσένα. Όχι δε ζητάω κόκκινο. Δεν το ζητάς ετούτο, το ρουφάς όταν θα 'ρθει μονάχο του. Μια ολάκερη ανάσα αν υπάρχει. Δεν υπάρχει όμως. Με τόσο αίμα και να ΄ρθει δεν θα το ξεχωρίσω. Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν. Δεν υπάρχει δικαιολογία για τις τρύπες στα χέρια. Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν το πιστόλι ακουμπά τον κρόταφο. Το ίδιο το χέρι σου ακουμπάει το ξυράφι στην φλέβα. Δεν υπάρχει δικαιολογία να φωνάζω στον καθρέφτη. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τον κοιτάξω κατάματα. Ότι δίνεις παίρνεις. Όχι, όχι, δεν μπορεί να δίνω τόσα λίγα, δεν μπορεί. Κάθε που πέφτει το σκοτάδι μια αγκαλιά μικραίνει. Μισώ κάθε μου στιγμή μακριά σου. Μισώ κάθε μου στιγμή γεμάτη μακριά σου. Οι δρόμοι είναι υγροί κάθε βράδυ ή είναι τα μάτια που βουρκώνουν? Δεν θυμάμαι πια. Δεν με νοιάζει πια. Αύριο φεύγω..
Φεύγω γιατί δεν αντέχω να κοιτάζω τα όμορφα. Δεν μπορεί να ξέπεσα τόσο χαμηλά. Φεύγουν δίχως λόγο. Δίχως δικαιολογία. Μετέωρος στο κενό. Ποιο κενό? Ακόμη κι απ' το κενό υπάρχει τρόπος διαφυγής. Κάθε τόσο αόρατα χέρια σε τραβούν επάνω αν τα εμπιστευτείς. Ποτέ δεν τ' άγγιξα. Ποτέ δεν θέλησα να με βοηθήσουν. Ξέρεις γιατί φεύγω αύριο? Ξέρεις γιατί οι νεράιδες έχουν φτερά? Για να πετούν μακριά. Ελεύθερες. Όποτε θελήσουν. Χωρίς να σου πουν γιατί φεύγουν. Όσοι δεν έχουν φτερά περπατούν αργά. Πρέπει να δικαιολογούν κάθε τους κίνηση, κάθε τους βήμα. Γιατί σκόνταψες? Γιατί ζαλίστηκες? Πόσο ανώμαλος είναι ο δρόμος πια? Είμαι μια χαρά μάτια μου, απλά κουράστηκα λίγο. Μην ανησυχείς. Θέλεις ψέματα? Θα τα έχεις. Θέλεις μονάχα χαμόγελο? Θα το έχεις. Αλλά μέρα με την μέρα θ' απομακρύνομαι. Δεν αντέχω άλλο. Βήματα γοργά προς τα πίσω. Και δεν το μετανιώνω ποτέ. Οι νεράιδες μπορούν και να δακρύσουν ξέρεις. Να ξεσπάσουν όταν το θελήσουν. Οι θνητοί δίχως φτερά τα πετούν όλα σε μια βρώμικη γωνιά της καρδιάς μαζεύοντας τον πόνο δράμι δράμι και τον πετούν σ' ένα κομμάτι χαρτί. Και γιατί πάλι εκεί? Και γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν? Δε ρωτάω πια, όχι, δε ρωτάω αφού δεν το θέλεις. Αύριο φεύγω όπως και να'χει..
Φεύγω γιατί χάνεται ο κόσμος μου. Όλα τα όνειρα που έχτισα. Κείνα που χτίστηκαν γοργά σ' ένα μόνο βράδυ. Κείνα που χρειάστηκαν χρόνια να φτιαχτούν στιγμή στιγμή μόνο τα θεμέλια, σήμερα γκρεμίζονται μονάχα με μια ανάσα. Με μια κουβέντα απ' αυτούς που αγαπάς. Ίσως το αύριο να είναι αλλιώτικο. Δεν έχω τη δύναμη να σου πω να έρθεις μαζί μου. Μα δεν θέλω να φύγω χωρίς αυτά που αγαπώ. Ξέρεις ότι ανήκεις εκεί. Σου το είπα ποτέ? Αν θέλεις έλα λοιπόν. Θα σου κρατήσω το χέρι μα δεν θα το τραβήξω προς το μέρος μου. Δεν έχω άλλο κουράγιο. Αν θέλεις έλα μονάχη σου. Αύριο φεύγω. Άνεμος γίνομαι..
Θα έρθεις..?

(Κι αν δεν έρθεις μείνε εκεί και χαμογέλα μου όσο θ' απομακρύνομαι. Θα μου είναι αρκετό...)

TO ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΥ,ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ
ΜΕ ΠΟΣΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΦΕΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ,,,,
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΤΟΝΟ ''ΦΕΥΓΩ'' Η ΘΕΛΩ ΝΑ ''ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΑ?''
ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ? ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΕΣ?
ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΕΚΕΙ?
ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΤΕΛΙΚΑ? ΦΥΓΑΤΕ? ΓΙΑ ΠΟΛΥ? ΓΙΑ ΛΙΓΟ? ΠΟΤΕ?...