Από τα πιο γοητευτικά βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό ήταν το μυθιστόρημα του Καναδού συγγραφέα Γιάν Μαρτέλ με τίτλο "Η ζωή του Πι".
Στο βιβλίο ο Πι είναι ένα αγόρι από την Ινδία που αγαπά το Θεό τόσο πολύ, ώστε προσεύχεται πότε στη χριστιανική εκκλησία, πότε στο μουσουλμανικό τέμενος και πότε στον ινδουιστικό ναό. Αισθάνεται ταυτόχρονα χριστιανός, μουσουλμάνος και ινδουιστής. Μια μέρα, την ώρα που κάνει έναν περίπατο με τους γονείς του, τυχαίνει να συναντηθεί με τον παπά, τον ιμάμη και το βραχμάνο, οι οποίοι δυσαρεστούνται όταν μαθαίνουν ότι ο "πιστός" τους ακολουθεί κι άλλες θρησκείες.
Αφού τον κατακεραυνώσουν για την "απιστία" του, φεύγουν θυμωμένοι σε τρεις διαφορετικούς δρόμους. Κι όμως, σε τι διαφέρει ο ένας Θεός από τον άλλο; Δεν πιστεύουν άραγε στον ίδιο Θεό οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι και οι Ινδοί; Βεβαίως, δε θα μπορούσε να υπάρχουν διαφορετικοί θεοί για τον καθένα.
Εφόσον υπάρχει ένας μόνο Θεός, γιατί υπάρχουν τόσες θρησκείες; Μα φυσικά γιατί υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να νιώσει κάποιος την παρουσία της θεότητας στη ζωή του και να εκφράσει την αγάπη του προς αυτή. Αυτή η διαφορετικότητα είναι που εμπλουτίζει τη ζωή του νεαρού ήρωα του Μαρτέλ, όπως θα έπρεπε να εμπλουτίζει και τη δική μας. Μόνο τότε οι θρησκευτικές διαμάχες, οι οποίες κόστισαν τόσο αίμα στην ανθρωπότητα, θα μπορέσουν να γίνουν παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου