Περνούν τα χρόνια

Τόσες και τόσοι πέρασαν μέσα απο τη ζωή μου
φίλοι, χαμένα όνειρα εχθροί στη λογική μου,
οι έρωτες κιτρίνισαν στης μνήμης το συρτάρι
απ' το βιολί της ξεγνοιασιάς έσπασε το δοξάρι.

Μη μου λυπάσαι και μην κλαις αέναη χαρά μου
μη φουρτουνιάζεις ακριβή θάλασσα μάγισσά μου,
τα κύματα καθρέπτης μου στην άδικη τη ζήση
της οικουμένης ζηλευτή σ’ Ανατολή και Δύση.

Ποιος ήμουν που αρμένιζα ξέρεις μην αμφιβάλλεις
μοίρα που με τη θλίψη σου συχνά με περιβάλλεις
όσα κι αν πόθησε η καρδιά της πλάνης ήταν έννοια
έγινε σαν ξερόκλαδο που κάηκε απ' το ψέμα.

Περνούν τα χρόνια γρήγορα, οι άνθρωποι αλλάζουν
κι οι ομορφιές απ’ τις μορφές πάντοτε ξεθωριάζουν
μα τούτη η όψη της ψυχής που γλύκα μέσα κρύβει
στολίδι μένει ως το ύστατο τ’ ανθρώπινο ταξίδι.

Λίγοι στ' αλήθεια ξέρουνε τα ωραία να εκτιμούνε
κι ακόμη πιο λιγότεροι αυτοί που προσπαθούνε
να χτίσουν γέφυρες μικρές, να έβρει η μια την άλλη
ψυχές που και την πίκρα τους στολίζουνε με κάλλη.

Πόλυ Σ.